|
 |
 |
Oflu Hicivleri / Koğucu
 Koğucu Sanki her işini bitirmiş gibi Önüne dağları yıkar Koğucu. Ne bir yaşlı atlar ne de bir sabî Kirliyi, temize döker Koğucu. Bilinmez kimedir, neyedir kastı Ne mahremi tanır ne de bir dostu Kapı eşiğine serince postu Mevzuya inceden çöker koğucu. Selâmsız, sabahsız her söze sarkar Sonunu duymadan acele kalkar Ne kuldan utanır ne Hakk’tan korkar Fitneyi , fücûru eker koğucu. Taşıyıp haberi şer urbasıyla Yayar her bir yöne en körpesiyle Dövüştürüp atı yem torbasıyla Keyifle seyrine bakar koğucu. Çıkarak kuytunun bir bucağından Salınır hanenin şen saçağından Ustadır köçeğin en köçeğinden! Yürekten huzuru söker koğucu. Târiflere sığmaz verdiği hasar Bütün değerleri derinden sarsar! Bir böğürebilse et ve kan kusar! Ateşi, kendine yakar Koğucu… (*koğcu – kovcu – Dedikoducu - gıybetçi) Oflu / Mehmet Emin Türkyılmaz İstanbul - Nisan 2006 (Not: Her sitede adımın ve şiirlerimin olmasını istemediğim için; yazılı izin alınmaksızın şiirlerimin tek tek ya da blok olarak kendi kayıt ettiğim sitelerin dışında yayımlanmasına izin vermiyorum.) Yorumlar
İçerik yoruma kapalıdır.
|
